Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου χτίζοντας
την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να βρει φωτεινά μυαλά, ώστε να ενταχθούν στα
Ελληνικά Πανεπιστήμια και το ΚΕΠΕ, ώστε να διαφωτίσουν τον ελληνικό λαό περί
των απόψεων του περί δημοσίων οικονομικών (μάλλον οπαδοί των Galbraith και Keynes). Ένα από τα πιο ικανά μυαλά ήταν
ο Β. Ράπανος, ο οποίος μέσα από όλες τις δημόσιες θέσεις που κατείχε εξέθρεψε τις
απόψεις περί μεγάλου και αποτελεσματικού δημόσιου τομέα.
Το 2012 και μετά την αποτυχία μας
να μεταρρυθμίσουμε την ελληνική δημόσια διοίκηση και να εξορθολογήσουμε τα
οικονομικά της, είναι η επιλογή του κ. Ράπανου μια σωστή επιλογή;
Όχι. Το οικονομικό επιτελείο έπρεπε
να διέπεται από μεταρρυθμιστικές φιλελεύθερες ιδέες, οι οποίες θα είχαν ως στόχο
την απαγκίστρωση από το μνημόνιο μέσα από την γρηγορότερη και αποτελεσματικότερη
εφαρμογή του. Το να γυρνάμε σε απόψεις που σαν κέντρο έχουν το κράτος (Galbraith, Keynes κλπ) είναι
μάλλον σαν μια παραδοχή ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε και απλώς στόχος είναι να
συντηρήσουμε το υπάρχον πολιτικό μας σύστημα.
